Lopen voor het goede doel

Na drie maanden stage bij de Volkskrant, waar mijn dagelijkse workout zich beperkte tot het bespelen van het toetsenbord en de gang naar de lonkende koffieautomaat, moest ik er vanmiddag maar weer eens aan geloven: hoog tijd om te sporten.

Getooid in stemmende hardloopoutfit, compleet met haarband, begon ik aan wat ik vooraf al had bestempeld als een lijdensweg. En een mini-martelgang was het ook. Mijn conditie viel me alleszins mee, maar mijn benen leken langzaam af te sterven onder mijn romp. Het was duidelijk dat de belasting van zes kilometer over de Leidse wegen mijn benen nogal rauw op hun dak viel. Ze protesteerden hevig door in alle geledingen een gemene, zeurende verzuring te ontketenen. Nee, alsof ik er zin in had... Maar het heilige doel, conditie en lichaamsvormen weer in proportie brengen, hield me op de been en zuchtend en steunend kwam ik thuis aan.

Als een oude man, zo voelde ik me. Altijd heb ik gelachen om mensen die krampachtig aan het sporten slaan om precies dezelfde redenen als ik nu en daarbij zichtbaar pijn leden. Maar nu ben ik er zelf een van en dat zint me voor geen meter. Dus meteen een nieuwe planning gemaakt, met daarin een prestatiecurve die zo steil is, dat het zelfs mijn bergbeklimmende huisgenoot schrik zal aanjagen. Maar zoals met alle goede voornemens, zal ook dit opportunistische plan waarschijnlijk een strijd met mezelf worden. De eerste slag heb ik gelukkig al in mijn voordeel beslist...